Benim çocukluğumda sürekli bize öğretilen kelimeleri düşünüyorum son zamanda. Mesela teşekkür ederim, bir hata yaptığımızda özür dilerim, eve bir misafir geldiğinde hoş geldin demek. Bunları kullanırsak saygılı çocuk, iyi yetişmiş çocuk grubuna girerdik. Şimdi biz büyüdük, dünya değişti. Çocuklar çoğu zaman mutsuz olabiliyor. Her zaman eksik bir şeyler olabiliyor. Yetersiz para, yetersiz ilgi, yetersiz sevgi, yetersiz öz güven.
Peki çocuklarımız kendilerini bu şekilde hissetmesinler diye biz anne-baba olarak onlara öğretebiliriz?
Ben küçükken babamın bana öğretti bir söz var ‘Kendini başkalarıyla kıyaslama’. Şimdi iyi ki bana bunu küçükken öğretmiş diyorum. Başkasıyla kendimizi kıyaslarsak, çoğu kez mutsuz olabiliriz çünkü. Neden çocuklar kendini başka bir çocukla kıyaslarsa mutsuz olur. Her ailenin maddi durumu farklıdır, her ailenin aile içindeki değerleri farklıdır. Çocuğumuz arkadaşında gördüğü marka ayakkabıyı istediğinde, cebimizdeki son parayla aynı ayakkabıyı sırf üzülmesin, kendisini değersiz hissetmesin diye aldığımızda ona iyilik değil kötülük etmiş oluruz. Kolay yolla istediğini elde ettiği için değerini anlamaz. Hayatı boyunca başkalarıyla kendini kıyaslamaya devam eder.
Peki bunun önüne nasıl geçebiliriz?
İlk önce ‘yeterli’ kelimesiyle başlaya biliriz. Çocuğumuza neler eksik olduğunu değil de nelerin fazlalık olduğunu düşünmesi yönünde yönlendire biliriz. Günümüzde yoğun iş hayatı yüzünden çoğu anne-baba gereksiz yere çocuklarına çok fazla oyuncak alıyorlar. Bu durum çocukta sürekli daha fazla isteme duyguna kapılmasına yol açıyor. Hiçbir zaman yeterli oyuncağı olmuyor. Elindekilerini yeterli olduğunu anlattığımızda aslında bu problem çok kolay çözülebilir. Mesela ona ne kadar sevildiğini, sağlıklı olduğu için ne kadar mutlu olması gerektiğini, bunların çok değerli duygular olduğunu söyleyebiliriz.
Diğer çok önemli kelime ‘değerli’. Bunu çocuklarımıza öğretmenin çok önemli olduğunu düşünüyorum. Elindekinin değerini bilen çocuk, asla kendini yetersiz hissetmez. Belki maddi durumunuz iyi değil bir önceki örnekte olduğu gibi çocuğunuza sürekli oyuncak alamıyorsunuz. Bu üzülmeniz gereken bir durum değil aslında. Eğer ona elindekilerinin değerini bilmesini öğretirseniz, oda onların yeterli olduğuna bilir ve mutlu olur.
Bu iki kelimeyi çocuklarımıza öğretebilmemiz için öncelikle kendi hayatımızda uygulayabiliyor olmalıyız. Sonuçta çocuklar rol model olarak bizi örnek alırlar.
5 Yorum
Yorumlara kapatıldı.